Eerst nog een nagezonden bericht over gisteravond. De Duitse televisie heeft ons geattendeerd op de Vietnamese keuken. Laat nu aan de overzijde van de straat een Vietnamees restaurant zijn gevestigd! We hadden onszelf wel Italiaans beloofd, maar vooruit:. Op naar het avontuur! En het viel niet tegen. Heerlijke loempiaatjes met een lekkere saus die ik niet kon thuisbrengen, Ym had een staté maar dan anders (ook lekker). Het hoofdgerecht was voor allebei hetzelfde, alleen had Ym kip en ik eend. En ook dit was heerlijk. Het enige wat een beetje tegenviel waren de gevulde lychees gedrenkt in iets alcohol achtigs. Was een beetje bitter. Toch in Rotterdam maar eens een Vietnamees restaurant opzoeken. Het smaakte naar meer.
Vandaag was er nog steeds kermis bij het ontbijt. Het viel ons op dat sommige mensen ladingen vol op broodjes, beleg en fruit stapelden. Dat aten ze dan vervolgens niet lang niet allemaal op. Het viel ons ook op dat het meestal russen waren. Is ook niet zo moeilijk want we komen, naast het Duitse personeel, bijna uitsluitend Russen en Nederlanders tegen. En wij Nederlanders doen zoiets niet. Wat zou dat toch zijn? In Rusland is het bijna 100 jaar knap beroerd geweest, dus ze zouden de waarde moeten kennen. En toch….
Het was weer een stralende ochtend We wandelden vanmorgen in het zonnetje weer naar de U-Bahn, voor een ritje naar de Potsdamer Platz. Het doel was het muziekinstrumenten museum. We werden echter opgehouden door een enorm lange demonstratie stoet in het kader van 1 Mei. Maar dan ook enorm lange stoet. Begeleid door een hele horde politiebusjes en de nodige geluidswagens. Op het plein zorgde de stoet voor een verkeerschaos. Later werd deze chaos nog versterkt door een colonne motorrijders, ook met vlaggen, die werd geëscorteerd door gemotoriseerde verkeerspolitie. Een amerikaan sprak ons aan en vroeg wat dit in ‘s hemelsnaam moest voorstellen. Hij had nog nooit van 1 Mei gehoord.
Het museum was vlakbij. Het plan was om na een waarschijnlijk kort bezoekje naar de Pariser Platz te gaan, om de 1 Mei festiviteiten mee te maken. Het liep anders dan gedacht. Het museum bevat een enorme collectie muziekinstrumenten, waaronder 4 klavecimbels van de familie Ruckert. Maar verder alles wat je kan verzinnen. In de loop van de afgelopen 130 jaar zijn verschillende verzamelingen samengevoegd tot in totaal 3500 instrumenten waarvan ongeveer 1150 tentoongesteld. Wat te denken van een compleet kerkorgel uit Engeland, of de vleugel van Von Weber, kromhoorns, zinken, strijkinstrumenten en moderne instrumenten als een Hammond orgel. We hebben dus best een behoorlijke tijd doorgebracht. Zolang dat we inmiddels weer verrekten van de honger. Op een terrasje vlak bij de Potsdamer Platz hebben we een heerlijke lunch tot ons genomen en hebben we op het terras gerelaxt bij een (of meerder) biertjes. In de tussentijd zagen we geregeld een colonne politiebusjes voorbij rijden. Waarschijnlijk reden ze gewoon rondjes.
Al met al was het inmiddels een uur of 4 geworden. Daarom hebben we de Brandenburger Tor maar overgeslagen (we hadden al een prachtige demonstratie meegemaakt) en zijn we wat gaan rusten in het hotel. Ja ja, net oudevandagen. Maar wel lekker.
Dan moest het vanavond toch echt Italiaans eten worden. En inderdaad, om de hoek bij het hotel zit een uitstekend Italiaans restaurant. Daar is op Facebook al melding van gemaakt. De ober die ons tafeltje bediende was een beetje chagrijnig, maar het eten was meer dan prima.
Wat mij betreft heeft die mijnheer aan de receptie wel een beetje gelijk gehad met zijn opmerking dat we na 4 dagen een Berlijner zouden zijn. We zouden hier best kunnen aarden. De stad leeft, heeft veel cultureels te bieden, de meeste mensen zijn vriendelijk (de ober is waarschijnlijk Italiaans) en zijn ook gediciplineerd in het stadsverkeer: geen gedrang bij de metro, geen vouw uit je broek op een oversteekplaats, rood is rood en groen is groen.
Also sind wir Berliner!