Het is echt een leuke dag geweest vandaag. Het is inmiddels al bekend dat we bij de Starbucks hebben ontbeten, uiteraard met begeleiding van een Caramel Machiato. Niet zo’ n hele grote, in verband met de calorieën.
We kochten een dagkaart voor het openbaar vervoer. Dat ding heeft zijn geld dubbel en dwars opgebracht want we hebben wat kilometers afgelegd, zowel onder als boven de grond. Het eerste doel was Buckingham Palace, want de koningin is toch wat het Verenigd Koninkrijk bindt. Ze was thuis overigens want de vlag wapperde bovenin. We hebben uiteraard wel de berenmutsen van de wacht gezien, maar helaas niet het wisselen. Van de herfst tot de lente (leuk hè, ze geven geen exacte data) vindt de wisseling eens per 2 dagen plaats, en toevallig niet vandaag. Maar eens zien of we morgenochtend klaar staan. Het zal er wel enorm druk zijn dan, want vandaag al kon je over de toeristen hoofden lopen. Geen wonder ook, want het geheel is een imposant gezicht: prachtig smeedwerk, beeldhouwwerk en bladgoud.
Nadat we ons aan al die praal hadden vergaapt liepen we naar de Westminster Abbey. dat was overigens nog een hele tippel, maar niet voor niets. Hoewel, voor 3 x £18,- koop je bijna die kerk op. Het bleek dat noch de staat, noch de kerk subsidie geeft. Onbegrijpelijk, want alle koningen van Edward the Confessor tot aan Henry VII liggen daar begraven, om maar niet te spreken van alle andere Engelse grootheden. Ze hebben zelfs een indeling op beroepsgroep gemaakt, zoals componisten, wetenschappers, schrijvers, etc. Alle wanden , en ook die van de kapellen zijn bekleed met prachtige weelderige gedenktekens, overal staan praalgraven. Zoals gezegd liggen grote koningen daar, maar elders ook Elizabeth I, onze eigen William III met zijn vrouw. Het gewone volk wordt vertegenwoordigd door Handel, Purcell, H.G. Wells, Isaac Newton, Captain Cook. Om er maar een paar te noemen. Daarnaast is het natuurlijk gewoon een prachtige gotische kerk.
Moe van het slenteren aten we een kleine lunch in het cafetaria van de Westminster Abbey. Prima pompoenrisotto, met een beetje teveel kaas. Omdat we toch in de buurt waren fotografeerden we het House of Parliament met de beroemde Big Ben. We hebben nog kort overwogen om in de London Eye te gaan, maar we vermoedden dat ook dit weer een vermogen zou kosten en het er ook heel druk zou zijn. Dus, toch maar niet gedaan. Achteraf bleek het ook veel leuker om met de metro naar Camden Town te gaan. Daar troffen we het artistieke gezicht van Londen aan. Heel veel alternatieve kraampjes en tattooshops, kraampjes met zo op het oog heerlijk eten vanuit alle windstreken. Hadden we maar hier geluncht, gezeten op één van de tot eetstoelen omgebouwde scooters. De gevels waren prachtig versierd met de zaken die in de winkels werden aangeboden, van draken tot sneakers. Geweldig! Een oude markthal deed ons denken aan de markt van Funchal op Madeira. Melissa kende deze straat vanuit eerdere bezoekjes aan Londen, zij leidde ons rond. Uiteraard hing er een jasje wat ze eigenlijk niet kon laten hangen…
De rest van de middag zijn we stad kriskras onderdoor gereisd, op zoek naar Abbey Road. Veel trappen geklommen en afgedaald. Waarschijnlijk hebben we morgen een fikse spierpijn. Die vele (rol)trappen zijn een gevolg van het ingewikkelde metronet. Veel knooppunten hebben perrons op verschillende etages, wat als grote voordeel heeft dat de treinen elkaar niet kruizen. Ze rijden dus gewoon op tijd, we hebben nooit langer dan een paar minuten hoeven wachten. Uiteindelijk kwamen we op Tower Hill aan, een station waar de trein om de één of andere reden niet verder reed. We wisten niet precies hoe we verder moesten. Een behulpzame medewerker van het Londense Openbaarvervoer wees ons er op dat het Abbey Road station niets van doen had met de Beatles, dus dat we de hele middag voor joker al die treinen hadden gereden. De beroemde studio waren vrij dicht in de buurt, een klein stukje metro en een klein stukje lopen. Tja.
Het meest in het oog springend op Abbey Road was de beroemde oversteekplaats, met de knipperbollen die ten tijde van de foto voor de platenhoes nog gebruikelijk waren. Verder viel er niet zo veel te zien. De studio is gesloten voor publiek, want die is gewoon nog in gebruik.
We wilden graag naar Picadilly Circus, waar vooral veel winkels en eettentjes waren. We besloten om met de London Transport Diesel Engined Omnibus te gaan. Oftewel de rode dubbeldekker. Dit ritje was geweldig. We zaten bovenin en reden als een vorst door Baker Street, Regent Street en weet ik nog meer voor mooie en luxe straten inderdaad naar Picadilly Circus. In mijn beleving moest dat plein veel groter zijn, maar dat viel dus nogal tegen. We slenterden wat door de straten, langs een spelend carillon, naar Chinatown waar het inderdaad bol staan van de Aziatische eettentjes en winkeltjes. Hoewel het nog wat vroeg was, liepen we naar een pub waar we eerst een biertje dronken en vervolgens respectievelijk Fish and Chips en een Jalapeno Burger aten. Natuurlijk weer begeleid door nog een bier. Biertje is hier in Engeland niet van toepassing want een Pint (0,571 liter) is volgens mij de kleinste maat.
Vanuit deze pub was het een relatief klein stukje terug naar het hotel. De metro was ietwat ongemakkelijk want die was tjokvol. Mijn hoofd werd bijna afgehakt door de lage en schuine schuifdeuren. Bij Notting Hill Gate bleek dat het inmiddels was gaan regenen. Ons maakt dat niet meer uit, want ik denk dat we niettemin als een os zullen slapen.
Was getekend, Bas Boender