Na een goede (relatief) goede nachtrust stonden we vanmorgen om half 9 weer gereed voor een nieuw dagje Londen. Voor Melissa was het D-day, de dag van de tatoeage. Voor die tijd moeten we natuurlijk iets gegeten hebben. Het leek handig om in Holborn te ontbijten. Drury Lane ligt daar, waar Garden Tatoo ook is gevestigd. We gingen direct met de subway naar Holborn. Uiteraard was het spitsuur, dus al die mensen die we het station in zagen lopen stonden ook bij ons in de trein. Mudje vol was-ie. Als de bekende haringen in een ton waren wij. En ook nog vies warm. Degenen die me kennen zullen al wel begrijpen dat voor mij de lol van het reizen per ondergrondse er al weer af was. Gisteren was het nog een nieuwtje, vandaag al weer vervelend.
We ontbeten met een echte English Breakfast, compleet met bonen, spek en ei. Stevig voer als voorbereiding voor een actieve dag. We wandelden eerst naar Drury Lane, om te zien waar die shop zit. Het beroemde theater hebben we dan weer gemist, dat moet dan maar een andere keer.
Vervolgens gingen we toch weer naar Buckingham Palace, met de metro natuurlijk, om dan toch vandaag het wisselen van de wacht mee te maken. Al voor we bij het paleis kwamen zagen we de mensenmassa voor de hekken, en ook achter de hekken aan de overkant van de rijweg. Het leek ons wijs om aan de overkant te gaan staan, omdat daar de menigte wat minder leek. Dat was ook zo, voornamelijk omdat de mensen die er stonden net als ons niet in de gaten hadden dat je er vrij weinig zag. We zagen de muziekkorpsen en ook de ruiters voorbij komen, maar van de actie achter de hekken kregen we eigenlijk alleen wat vage commando’s mee waardoor de berenmutsen collectief een andere kant opschoven.
Melissa was inmiddels vertrokken naar de tatooshop, om niet te laat op de afspraak te komen. Wij bleven nog even achter. En zagen daardoor hoe die guards alle rituelen voor hun huisjes voltrokken. Alles met militaire precisie. Op een gegeven moment kwam er iemand langs die controleerde of alles wel bij de heren op de juiste plek zat, qua uniform dan. 2 guards werden afgewisseld, door 2 andere met de nodige plichtplegingen. Geweldig om te zien.
Inmiddels begon het te regenen, zodat we noodgedwongen in de souvenirshop van Hare Majesteit vluchtten. Nee, we kochten geen pannelappen of Royal China. Bij Victoria stapten we op de bus naar Tower Hill. Althans, dat dachten we. We reden door een mooi deel van Londen, met heel veel beroemde modehuizen, naar Regent Street. Daar zouden we opstappen op bus 15. Die was echter nergens te vinden. Vreemd genoeg werd deze lijn wel vermeld op ons kleine busplattegrondje, maar verder nergens. Ook Tower Hill niet. Inmiddels was ook weer begonnen met regenen, dus ons humeur zakte tot onder het vriespunt. Zelfs zodanig dat we toch maar weer die ondergrondse instapten. We kwamen met dat ding wel waar we wilden, dat dan weer wel.
De Tower staat als een totaal anachronisme tussen allemaal nieuwe gebouwen, met heel veel glas. Een prachtig monument, wat de engelse geschiedenis in alle poriën op heeft genomen. Je ruikt het bijna. Natuurlijk met daar vlakbij de beroemde Tower Bridge.
Langs de Thames, vlak bij de Tower of London vonden we een hypermodern restaurantje, waar we een kleine lunch nuttigden. We kozen alleen maar voorgerechtjes, wat men in het restaurant niet afkeurde maar duidelijk wel vreemd vond. Oei, oei was was het lekker. Kleine plates maar wel met echt heerlijk eten.
Inmiddels was het tijd geworden om weer in de richting van Holborn te gaan, om Melissa op te halen. Ze zou wel pas om half 6 klaar zijn, maar het zou vast niet erg zijn als we iets eerder waren. Omdat we inmiddels toch aardig wat spierpijn hadden opgebouwd strompelden we op ons gemak weer naar de Underground, om daar opnieuw weer allerlei trappen te bestijgen en af te dalen.
Melissa was al bijna klaar, dus we mochten inderdaad in de tot tropische temperaturen gestookte shop. Opvallend genoeg waren alle klanten die we zagen aan- en afmelden afkomstig uit Frankrijk. Lastig, want ze begrepen duidelijk niets van de uitleg over de verzorging. We mochten even de tatoo bewonderen, en eerlijk is eerlijk, die is prachtig. Maar op de knie! Dat moet toch serieus pijn hebben gedaan. Bijna waren we ontkomen zonder te betalen, maar gelukkig riepen ze ons terug. Tenslotte heeft Cesar er meer dan 4 uur aan gewerkt; dat mag best betaald worden.
Haar knie moest worden gekoeld, dus heeft ze gegeten met een zak diepvries erwten op haar knie. Daarnaast heeft ze nog 2 Ibuprofen ingenomen tegen de pijn. Over eten gesproken, we hebben gegeten in hetzelfde zaakje als zondagavond. Het meisje wat daar toen bediende liep er ook nu weer. Ze herkende ons nog, waarschijnlijk vanwege de fooi. Evengoed was het eten weer perfect. Ymkje had een hock pie, een soort met ragout gevuld bladerdeeg taartje, Melissa had een ingewikkelde vorm van Fish and C?hips en ik had een perfecte entrecote. Toch typisch dat direct bij de bar bestellen en afrekenen. Volgens mij kan je meer fooi vergaren door op rekening te serveren.
In het hotel heb ik eerst maar een foto gemaakt van de bezemkast van Melissa, want daar was om gevraagd. Nu lig ik languit op bed om mijn dagelijkse blogje te schrijven, met een lange nachtrust in het verschiet want morgen gaan we uitslapen!
Was getekend, Bas Boender