…en ter afsluiting een romantische zonsondergang

Weer een lange dag vandaag. Eentje met een excursie nog wel. Het eerste deel van de dag had (alweer) een relaxed karakter. Eigenlijk hebben we geen fluit gedaan, behalve wat lezen en een spelletje spelen. wel buiten, maar in de schaduw deze keer. Het melkfleswit heeft plaatsgemaakt voor aardbeirood. Het leek dus beter om rustig aan te doen met de zon. Na een lunch op het terras bij het zwembad arriveerde de bus precies op tijd. Deze bus zou brengen in diverse oorden, allemaal op het middendeel van het eiland. Het eiland wat toch vrij groot lijkt, het 5e grootste griekse eiland. De reisleidster was een Belgische, die al een aantal jaren op het eiland woont. En er zelfs iemand heeft gevonden om mee te trouwen. Zij gaf allereerst wat algemene informatie ove het eiland, leuke weetjes die ik inmiddels al weer wat kwijt ben. Zou dat komen door de ouzo? Op fenomenale wijze manoeuvreerde de chauffeur niet alleen door het stadje tussen allerlei belabberd geparkeerde auto’s door, maar ook langs bergweggetjes die werkelijk geen meter rechtuitliepen. Haarspeldbocht na haarspeldbocht. En even voor alle duidelijkheid, het betrof een volwaardige toerbus. Zo eentje waar ze ook mee naar Spanje op en neer rijden. Knap dus. De eerste stop was een byzantijns kloostertje uit de 11e eeuw, geheten Nea Moni. 3 Priesters hadden een visioen, wat te ingewikkeld was om hier te vertellen, maar het betrof een ikoon van de Maagd Maria (zonder kind, en dat was voor die tijd bijzonder). Kort en goed werd er een klooster gesticht, waarbij die ikoon centraal stond. Het schijnt vroeger bewoond te zijn geweest door 600 monikken, later is het omgebouwd tot een nonnenklooster. Momenteel is het nog steeds bewoond door nonnen. Dat wil zeggen, eentje. Het klooster staat op de werelderfgoedlijst van Unesco, en terecht. De mozaieken zijn fantastisch mooi, evenals de ikoon belegd met puur goud. Dus geen bladgoud, maar massief. Op dit moment zijn ze een en ander aan het restaureren, maar het schijnt dat alles op een laag pitje staat. Gelukkig was de enige bewoonster al wakker, na een siesta, zodat de kerk alweer open was. Na een vervolg door de bergen was de volgende stop Anavatos, of te wel het onzichtbare dorpje. Dit was zo gebouwd dat het vanuit de verte niet te onderscheiden was van de bergen er omheen. Op dit moment woont er nog slechts 1 mevrouw, voor de rest is het een ruïne. Ook hier zijn ze restauratiewerkzaamheden begonnen, maar ook hier ligt het weer even stil. Hier in Anavatos werden we getrakteerd op typisch griekse gerechten. Als je wilde kon je zien hoe ze werden gemaakt. Wij verkozen om naar de top te klimmen en te zien hoe mooi de omgeving was, en ook om het dorpje te verkennen. Dat trakteren was wel aardig, want we zaten allemaal aan een lange tafel heerlijk te smikkelen. En te kletsen, want het merendeel van de aanwezigen was nederlands of belgisch. Dus er werd geanimeerd over allerlei onderwerpen gesproken. Gezellig, dus. De meeste gasten zaten overigens in andere hotels, maar dit terzijde. Om terug te komen op het griekse eten, dat smaake prima. heerlijke typisch griekse frietjes, salade en natuurlijk verse tzaziki. En dan zelfs nog Pastichio, een soort spagetti maar dan uit de oven. Samen met de heerlijke geitenkaas smaakte ook dit uitstekend. En waarom hebben ze in Nederland niet van die heerlijke watermeloen? Op het weggetje terug kwamen we geiten tegen die zich de weg hadden toegeeigend. Na enig aandringen van de bus, verwaardigden deze dieren zich plaats te maken. De derde en laatste stop bevond zich in Avgonima. Dit kleine toeristendorpje, gedurende de laatste 20 jaar volledig gerestaureerd op partikulier initiatief, herbergt het Terras van de Aegeische zee. Dit terras ligt aan de westkant van het eiland, zodat we voluit zicht hadden op een prachtige en zeer romantische zonsondergang. Uiteraard weer begeleid door een drankje en een hapje. We zaten eerste rang, want de beste tafels waren voor ons gereserveerd. Het bleek dat de eigenaar van de taveerne waar dit alles zich afspeelt de aanstaande was van onze reisleidster. Zo waren er alleen maar winnaars, dachten we. Helaas speelde de zon niet zo mee. Of eigenlijk wel de zon, maar niet de wolken voor de zon. Het is dat een aardige dame zo vriendelijk was om in mijn beeld te gaan zitten, anders zou er weinig mooie foto’s overblijven. Tegen de tijd dat de drankjes en de hapjes op waren was zon achter de horizon verdwenen, en werd het donker. Tijd dus om terug te rijden naar Chios, en een punt te zetten achter deze leuke dag. Voor het zover was moesten we natuurlijk eerst nog die bergen door, en nu in het donker. Gelukkig was de man uiterst capabel, en rustig. De grootste problemen voor de arme man kwamen toen we alweer in Chios terug waren. Om de eerste gasten bij het hotel terug te brengen moest de bus worden gekeerd op een parkeerplaats. Die was vanmiddag nog helemaal leeg, maar vanavond stampvol. Om bij zijn keerpunt te komen was al een mirakel, maar het keerpunt op zich bleek helemaal een ramp. De bus kon gewoon niet keren. De chauffeur heeft zich in allerlei bochten gewrongen, maar er was gewoonweg niet genoeg ruimte. Tot iemand dan zijn auto weghaalde, en er een gaatje overbleef wat net groot genoeg was. Vervolgens moest nog een omweg worden gemaakt door het havengebied omdat een bocht naar de boulevard niet kon worden gemaakt. Uiteindelijk, om 10 over half 11 kwamen we weer bij het hotel, veilig en wel. De chauffeur, ik ben helaas zijn naam weer vergeten, is een held! Toch wel jammer van die zonsondergang. Morgen is het volle maan, laten we daar dan maar van genieten.