Onbegrijpelijk hoe je moe kunt worden van een dag totaal niets doen. of misschien is niets doen weer wat overdreven, want vanmorgen zaten we nog in Londen en nu zijn we weer thuis.
Waarom niets doen? Om 2 redenen. De belangrijkste reden is de tatoo op de knie van Melissa. Door die behandeling is de knie dik en warm, dus lopen is niet alleen lastig maar ook heel pijnlijk. Overigens heeft Ymkje ook last van haar enkel, wat langdurig lopen lastig maakt. De tweede reden is dat we om half 3 bij de gate moesten staan voor de terugvlucht.
Voor ons doen waren we laat deze morgen, pas om 10 voor half 10 checkten we uit het hotel. We hebben verder geen woorden vuil gemaakt aan de slechte accomodatie. We hadden wel het voornemen om een luid en duidelijk “nee” te laten horen als ze bij de receptie hadden gevraagd of het was bevallen. Maar helaas, hij vroeg niets.
We hebben weer ontbeten bij de Starbucks. Toch wel erg lekker, zo’n Caramel Machiato. Op het gemak liepen we naar Notting Hill Gate station, waar we 3 kaartjes kochten voor De reis naar Stansted Airport. Tenminste, dat is wat we dachten. Op Liverpool Street kwamen we erachter dat de hekjes naar het perron voor de trein niet opengingen. Een zoals gebruikelijk uiterst beleefde mijnheer wees ons er op dat we hadden betaald voor Stanhope. Foutje dus van de verkoper. Bij treininfo stonden we in de rij voor het loketje, maar werden ook hier weer prima geholpen. Melissa werd aangesproken, zij moest de klus klaren om een refund te krijgen op de verkeerde metrokaartjes. Met een lolletje uiteraard. We mochten als we terug kwamen voor nieuwe kaartjes wel direct naar hem toe komen. Gelukkig werd er over die refund niet moeilijk gedaan, een en ander was zo geregeld. Inderdaad, niet meer in de rij gestaan, kaartjes gekocht en eigenlijk vrijwel direct in de Stansted Express.
Inderdaad deed die trein er maar 3 kwartier over, maar de tijdwinst op de shuttle was natuurlijk compleet naar de filistijnen door dat gedoen met de verkeerde kaartjes. Lekker relaxed zoefden we door het landschap. Het viel me eigenlijk nu pas op dat je in de trein altijd langs de achterzijde van huizenblokken of industrieterreinen rijdt. Zeker als je nog in de buurt van een grote stad rijdt. Pas verderop, als je de echt het platteland oprijdt wordt het pas gezellig.
Goed, veel te vroeg kwamen we op het vliegveld aan. Vanuit de trein liepen vrijwel direct de trap op en de vertrekhal in. We moesten met de boardingpas inchecken, automatisch, om verder te kunnen. We moesten natuurlijk wel eerst door de douane. Zoals het keurige burgers betaamd hadden we alle vloeistoffen in aparte zakjes gedaan en uit de koffer genomen en ook de ipad er uit gehaald. Deze keer hoefde ik zelfs mijn schoenen niet uit te doen. Ymkje was wel de klos. Want haar koffer leverde een alarm op, en moest dus open. Bleek dat een spuitbusje met deodorant niet apart verpakt.
Op het centrale shoppingplein van het vliegveld hebben we een broodje gegeten. Tot onze stomme verbazing werd ons hier géén poot uitgedraaid. Het duurde allemaal nog wel even voor we wisten naar welke gate we moesten, dus doodden we de tijd met puzzelen en spelletjes.
Keurig op tijd ging de gate open, en ook het vliegtuig vertrok min of meer op tijd. Sommige passagiers klooiden wat met de bagage, die dan weer niet paste, of waarvoor bij de juiste seat geen ruimte meer was. De vlucht zelf was weer een fluitje van een cent, of eigenlijk een foutje van 3 kwartier. Pas in Eindhoven moesten we onze paspoorten tonen. Dat zal dan wel weer iets nieuws zijn.
Ik heb de auto uit de garage gehaald. Daar had ik nog wel een akkefietje. Ik had een uitrijkaartje gekregen van iemand die hem niet heeft hoeven tonen. Ik schoof dat kaartje in de sleuf, en de boom bleef beneden. Bleek mijn kenteken niet bekend te zijn. Wist ik veel. ik heb mij verhaaltje maar volgehouden dat echt wel betaald had. Uiteindelijk ging toch die boom omhoog. Ik zou natuurlijk geen poot hebben om op te staan, want ik had geen recu. Aan de andere kant is er ook niemand die kan bewijzen dat ik niet zou hebben betaald.
Thuis gekomen hebben we een lekker chineesje gehaald, om de goede afloop van een leuk reisje te vieren. Ik weet niet waarom, maar ik heb zomaar het idee dat we wel eens vaker , en zelfs op regelmatige basis terug naar Londen zullen gaan.
Was getekend, Bas Boender